మడతలు పడిన ఆశలు, కలలు, వాంఛలు ముసలివాని ముఖ కవళికలు మాదిరిగా మారుతాయి. మనం మళ్ళీ చూసేటప్పటికి, అందు మన ముఖమే కనబడుతుంది. శీతాకాలంలో చెట్ల ఆకుల్లాగా 60, 80 సంవత్సరాలు మన జీవన వృక్షం నుంచి రాలి పోతాయి. అయితే భక్తిపరులకు జీవితం మృత్యువూ రెండూ సమానమే! కాదు, కాదు. వారికి జీవితం కన్నా మృత్యువే మనోహరం!! జీవితం పరీక్ష అయితే మృత్యువు పరమోన్నత మిత్రునికి చేరువ చేసే మహత్తర సాధనం. వారు మృత్యువును ప్రేమించినంతగా మరి దేన్నీ ప్రేమించరు. జీవితం మనిషిలోని కోర్కెలకు ఆజ్యం పోసినప్పుడు అది ఆశల ఆత్రాన్ని పెంచే, వెర్రితనాన్ని రెచ్చగొట్టే, దైవ అవిధేయతకు ఉసిగొల్పే చేష్టలే ఎక్కువగా చేస్తుంది. మృత్యువు మనిషిని అన్ని విధాల ద్రోహాల నుండి, ప్రాపంచిక వ్యామోహాల నుండి ఆపుతుంది. హద్దుల అతిక్రమణ, ఇహపరాల నాశనం చేసే హాలాహలమని, అహంకారం అనర్థదాయకం అని, బంధుత్వ విచ్ఛిన్నత భయంకర నేరమని, అవినీతి, అక్రమం, అన్యాయం శాశ్వత అంధకారమని హితవు చేస్తుంది. మరణం లేదు, రాదు అన్న భ్రమ కన్నా, మృత్యువు ఖచ్చితంగా వచ్చి తీరుతుంది అన్న వాస్తవమే మనిషిని అదుపులో ఉంచుతుంది. జీవితం మత్తుని కలిగిస్తుంది. మత్తెక్కించేలా వ్యవహరిస్తుంది.